Na 2 maanden lang door de Solomon eilanden gereisd te hebben vloog ik in zuid-ooster richting naar Fiji, een eilanden groep in zuid Oceanie vol met palmbomen, witte stranden, kraakhelder water en koraalriffen. Fijians zijn naar mijn mening het vriendelijke dat je op deze planeet kunt vinden. Ondanks de grote hoeveelheid toeristen die aanwezig zijn de locals erg spraakzaam en gastvrij. Dit is echter niet altijd zo geweest. De geschiedenis van Fiji wordt gekenmerkt door oorlogen tussen eilanden, maar vooral door Kanibalisme. Het was een genot om de vijand op te peuzelen en het was niet uitzonderlijk om deze levend in de oven te gooien. Niet verassend was Fiji een plek die Europese kolonisten liever vermijdden.

Gelukkig behoord de bloederige geschiedenis tot het verleden en is Fiji een veilig land. Ik verbleef gedurdende twee weken op verschillende eilanden op resorts die door dezelfde familie gerund worden. Viti Levu, het grootste en meest welvarende eiland was weinig bijzonders. Ik besloot daarom naar een Eilanden groep in het noorden te vertrekken waar het leven wat lokaler en traditioneler was. Het eerste eiland waar ik naar vertrok, genaamd Qamea, was een lange reis. Via de, bus, ferry, taxi en boot bereikte ik na 28 uur reizen Qamea. Hier werd ik warm verwelkomd door het personeel en checkte ik in, in mijn eigen kamer, met badkamer omgeven door palmbomen, 10 meter van de oceaan. Niet slecht voor de prijs van zo'n 10 Euro per nacht.

Het weer was echter niet zo zonnig als het er in de brochures uitzag, maar na twee regenachtige maanden in de Solomon eilanden wist ik me echter wel te vermaken met slecht weer. Ik raakte goed bevriend met Do en Bale, twee werknemers van het resort die betaald kregen om de gasten te vermaken. Zij leerden me om een varkens val te zetten en zonder touw in een palmboom te klimmen. Ik kreeg de techniek van het palmboom klimmen langzaam onder de knie, maar het wilde niet lukken om af te dalen. Ik was daarom genoodzaakt om niet hoger te klimmen dan twee meter aangezien ik op die hoogte nog uit de boom kon springen.

De dagen werden verder gevuld met tafeltennis, volleybal en schaken. 's Avonds werden de gitaren te voorschijn gehaald en werd er Kava gedronken. Kava is een modderig uitziende drank dat wordt gemaakt van de wortels van de Kava plant. Kava drinken is een belangrijke traditie in Fiji; gezamelijk zit men rondom een kom met Kava en iedere 5 minuten staat er een persoon op die een halve kokosnoot vult met kava en dit uitdeelt aan de deelnemers. De Fijians beweerde dat Kava een effect had vergelijkbaar met alcohol. Behalve dat ik er slaperig van werd merkte ik er weinig van. Ik geloofde weinig van de mythe, tot op de laatse avond...

Na wat kava gedronken te hebben bij het Resort vroeg Do of ik mee wilde gaan om naar een kava 'party' te gaan in een van de nabij gelegen dorpen. Ik ging graag op de uitnodeging in en aangekomen bij het feestje realiseerde ik me dat de Kava hier een stuk sterker was dan wat aan de toeristen werd geschonken. Na twee uur lang Kava gedronken te hebben kon ik mij alleen nog maar zigzaggend voortbewegen en ieder gesprek ging zo langzaam dat het leek in slowmotion afgespeeld te worden. Een mooie ervaring, echter ontdekte ik de volgende morgen dat Kava, net als alcohol, je een aardige kater kon geven.

Na een vermakelijke twee weken in Fiji was het tijd om verder te reizen. Vanaf Fiji vloog ik naar Hawaii en omdat ik de internationale datum passeerde was er een tijdsverschil van maar liefst 23 uur. Vanuit het vliegtuig kon ik de eilandengroep zien liggen en bij het naderen van Honolulu had ik een prima zicht op Pearl Harbor. Ik kon de vliegdekschepen zien liggen in de haven. Een bijzondere ervaring, dezelfde week zou het 70 jaar geleden zijn dat Japan de vloot in Pearl Harbor tot zinken probeerde te brengen. Vanuit hun vliegtuigen hadden zij waarschijnlijk het zelde zicht op de marine basis.

Voor aankomst in Hawaii vroeg ik me af of ik nog steeds in de Pacific was of dat het meer als Amerika zou voelen. Het was me na de landing snel duidelijk: ik was in Amerika. Snelwegen, wolkenkrabbers, dikke mensen en grote auto's; precies zoals ik het me voorstelde. De eerste twee dagen had ik problemen met me aan te passen aan de cultuur. Na meer dan twee maanden in zuid Oceanie te zijn verbleven was ik gewend om iedereen te groeten die je op straat aankijkt. In Hawaii keek niemand elkaar aan en als ik iemand groette werd ik met een wat verbazende blik aangekeken.

Na twee dagen begon ik weer te wennen aan de westerse wereld en raakte ik aan de praat met verschillende Amerikanen. Over het algemeen zijn het vriendelijke mensen, maar praten ze iets te graag over zichzelf en voel ik me enigzins verplicht om naar verhalen te luisteren die me weinig interesseren. De meest opmerkelijke persoon die ik ontmoette was een vrouw uit North Carolina. Toen ik met haar op het strand aan de praat raakte vertelde ik dat ik over de wereld reisde. Ze kon zich geen voorstelling maken hoe mijn leven er uit zag en na wat uitleg vroeg ze waar ik vandaan kwam. Uit Nederland zei ik, waarop ze vroeg waar in Engeland ik woonde. Ik zei nogmaals dat ik uit Nederland kwam en een paar minuten later begon ze te bellen met haar dochter en zei dat ze in gesprek was met een reiziger uit Engeland. Nadat ze het telefoongesprek had beeindigd vroeg ze namens haar dochter of ik misshien Stephanie Meyer kende (de schrijver van de Twilight Saga), want die kwam immers ook uit Engeland! Ik zei voor een derde maal dat ik uit Nederland kwam waarop ze me aankeek met een blik van 'Dat is toch allemaal hetzelfde'. Amerikanen weten soms echt zo weinig van de wereld als sommigen mij vooraf gewaarschuwd hadden.

Mijn gehele tijd op Hawaii verbleef ik in Honolulu. Er waren genoeg activiteiten om te doen. Twee keer heb gesurfd bij Waikiki beach, naast golven die niet al te hoog waren lagen er zo'n 150 andere surfers in het water waaronder een aantal locals die nogal teretoriaal waren over 'hun' golven. Ik begon me te realiseren dat surfen niet zo fascinerend is als ik me voor mijn hele reis had voorgesteld. En zo was Hawaii, niet zo fascinerend als ik me als kind ooit voorstelde wtoen ik met het spel Levensweg een hotel bouwde op Waikiki Beach.