Met nog zes weken te gaan besloot ik dat het tijd was om te stoppen met werken en in mijn laatste anderhalve maand hier de oostkust te gaan bezoeken. Mijn reismaat Wijnand besloot nog wat meer geld te sparen en ik zou hem in Noord Queensland achterlaten. Voor hem in de plaats kwamen Arnaud en Guillaum, twee franse kerels die ik via een advertentie voor een lift naar Brisbane heb leren kennen. Op basis van mijn ervaringen met Fransen in Australie heb ik geen erg hoge pet op van de Fransen. Ik besloot het toch nog een kans te geven, wat geen al te beste keuze bleek te zijn geweest.

De eerste nacht zouden we op Magnetic Island, een klein eilandje voor de kust van Townsville, verblijven. Er was op het eiland een full moon party gaande en na twee maanden dezelfde gezichten te hebben gezien in de Daintree pubs keek ik wel uit naar een feestje. Het werd me aan het begin van het feestje al duidelijk dat het mijn Franse reisgenoten maar om twee dingen ging; dronken worden en vrouwen regelen. Na een vrij oppervlakkige Australische feestavond werd ik de volgende dag op het strand wakker gebeld door Arnaud, die bij de ferry aan het wachten was. Ik zei dat ik in een uurtje ook bij de Ferry zou zijn. Eenmaal aangekomen bij de terminal zag ik daar alleen Arnaud. Guillaume was spoorloos en Arnaud had hem sinds het einde van het feestje niet meer gezien. Zijn telefoon was uitgeschakeld dus we konden hem ook niet bereiken. Na 3 uur op het eiland te hebben rondgezwerfd en we nog niks hadden vernomen besloten we de ferry terug naar Townsville te nemen. Gelukkig had Guillaume voor ons de ferry terug genomen en stond hij in de haven op ons te wachten. Met zijn drieen konden we de reis voortzetten naar de Whitsunday Islands.

Toen ik in het voorjaar in 2010 in Den Haag een praatje maakte met mijn schilder. Vertelde me dat hij in Australie had gewoond. Ik vroeg hem wat hij de beste plaats in Australie vondt en hij vertelde dat de Whitsunday eilanden geweldig waren. Ik had op Google wat foto's bekeken en de Whitsundays kwamen boven aan mijn ‘must do' lijstje te staan. Voor een paar 100 dollar kon ik op Airlie Beach, de havenstad waar de zeilboten richting de Whitsundays vertrekken, aanboord gaan van de ‘Boomerang' een zeilschip waar ze 30 toeristen in wisten te proppen. Het was een spectaculaire tocht met sneeuwwitte stranden, hemelsblauw water, walvissen, dolfijnen, zee arenden, koraalriffen en een leuk gezelschap aanboord van de boot. Helaas was er weinig zeilen bij. De wind was te zacht en daardoor was er bij de mooie zichten altijd het geluid van een ronkende motor op de achtergrond.

Bij terugkomst van de Whitsundays belde ik Arnaud op om te zeggen dat we over twee uur richting Brisbane zouden vertrekken. Arnaud vroeg of we misschien iets later konden vertrekken want hij had wat vertraging. De avond daarvoor had hij samen met een vriend van hem een fles Vodka uit een bar geprobeerd te stelen. Hij was gepakt en voor het vergrijp had hij de nacht in een politiecel door moeten brengen. Hij moest nog deze ochtend voorkomen, maar garandeerde me dat hij in twee uur gereed zou zijn. Gelukking zaten we twee uur later inderdaad in de auto, maar de auto starte niet omdat de accu leeg was. Tien maanden lang heeft de auto me probleemloos door Australie gebracht. Nu, een dag voor dat ik de auto te koop wilden zetten, starte hij niet meer. Gelukkig was er een behulpzame backpacker die met startkabels de auto heeft kunnen starten.

In Brisbane, de hoofdstad van Queensland wist ik binnen 24 uur de auto te verkopen. Ik kreeg er ook nog eens een goede prijs voor. Zonder auto zou mij reis verder gaan en besloot ik bij Dick en Lies op bezoek te gaan, een Nederlands stel die 23 jaar geleden naar Australie verhuisde. In 2004 heeft mijn broer 6 weken bij ze gelogeerd en daar is (voor de familie die het zich nog kan herinneren) de kerstkaart in het zwembad geschoten. Dick vertelde me dat ze een half jaar geleden flink zijn geraakt door de overstromingen die plaats hebben gevonden in Brisbane. De beneden verdieping van hun huis was onder water gelopen en bracht zoveel schade toe dat het hele huis gerenoveerd kon worden. Daar waren ze op het moment hard mee bezig en zowel Dick als Lies waren erg tevreden over, zeker als ze bedachten dat de hele verbouwing door de verzekering vergoed werd. Na een week in Brisbane te hebben gelogeerd besloot ik dat het tijd was om het laatste stukje van Australie te verkennen. De kust ten noorden van Sydney.

In de drie weken die ik nog had ben ik op bezoek geweest bij Ian (een oud collega die in Newcastle woont), heb ik gereisd met Henri (mijn allereerste reismaat in Australie die inmiddels ook het hele land rond was geweest) en heb ik een week in een hostel gezeten in Byron Bay. Byron bay staat bekend als surf hot spot en hippie town. In een week lang heb ik geen goede golf gezien en ook de hippies zijn vrij zeldzaam. Het overgrote deel van de inwoners lijkt te bestaat uit jongeren die zich vol laten zetten met tattoo's alsof het stickers zijn waarmee ze hun Panini album compleet proberen te krijgen. De rest van het volk wat er rondloopt bestaat uit toeristen of verkopers die je om 11 uur 's ochtends proberen hun pub in te lullen voor de avond die nog moet komen. Na een week in Byron Bay als een toerist te hebben geleefd keerde ik terug naar Brisbane om mij voor te bereiden op mijn vertrek uit Australie.

Ik zit hier nu achter de pc in Brisbane. Overmorgen is het 12 maanden geleden dat ik in Brussel op het vliegtuig stapte. De tijd is snel gegaan, maar omdat ik hier in Australie zoveel indrukken heb gekregen is het bijna niet voor te stellen dat dit allemaal in een jaar gebeurd is. Het is een prachtig land. De enorme ruimte die er is, geeft een gevoel van vrijheid die ik me nergens anders in de wereld kan voorstellen. De kangaroo's, Eucaliptus bomen, diversiteit aan vogels, landschappen en het gastvrije Australische volk zal ik erg missen. Toch ben ik blij dat ik de reis nu heb gemaakt en niet 20 jaar later. Ik merk dat het land erg aan het veranderen is; de jongeren zijn lang niet zo vriendelijk en gastvrij als de oude Australiers. Het Great Barrier Reef verliest zijn kleuren en ook nu al zie je grote grijze massa's rif dat ooit een kleurrijk ecosysteem was. Hele bossen verdwijnen door parasiete struiken die de bomen als voedselbron gebruiken. En oorspronkelijke fauna heeft het zwaar door de introductie van dieren die vanuit andere landen komen.

De aboriginal bevolking sterft langzaam uit, een enkele aboriginal weet zich te mengen in de westerse maatschappij, maar de meesten vallen terug op de fles alcohol en sterven veel te jong. De aboriginals hebben veel rechten gekregen de laatste jaren; land is aan hen terug gegeven waarvan ze claimde dat het tot hun volk behoorde. Echter doen ze weinig met het land, een leven als boer zit niet in hun genen en wie verwacht om in Australie aboriginals te zien die met een speer en boomerang het bos ingaan om voedsel te sprokkelen komt bedrogen uit, die bestaan niet meer.

Ondanks dit is Australie een uniek land en zal ik deze 12 maanden nooit vergeten. Mijn reis gaat voort. Morgen vlieg ik naar de Solomon eilanden in de Pacifics. Ik kijk er naar uit en een nieuw avontuur doet een gevoel van verdriet bij het verlaten van Australie vergeten.