Op 14 juni zetten Wijnand en ik onze handtekening onder het contract. De komende twee maanden zouden we op de bananen plantage van Dole werken. Een aantal maanden eerder had ik besloten om via de Pacific en Noord Amerika terug te reizen naar huis. Daar was uiteraard geld voor nodig en met 19 dollar per uur zou ik de komende maanden mijn geld gaan sparen.

Dole is van origine Hawaii en jaagde onder de naam Castle & Cook de Hawaii's van hun oorspronkelijke land. Inmiddels heeft het bedrijf zich over de wereld gevestigd en beheert het de enige bananenplantage in het Daintree National Park. Vanwege de ligging in het beschermde tropische regenwoud is het een biologische plantage (een grote opluchting na mijn chemicalien infectie op de appel kwekerij in WA). Het is een van de weinige bananen farms die nog overeind staat, na begin dit jaar orkaan Yasi over Queensland raasde. Het gevolg hiervan is dat de bananen prijzen gelijk zijn aan de goudprijs. Op het moment kost een kilo bananen zo'n 18 dollar (ongeveer 14 euro).

Op onze eerste dag mochten we beginnen met onkruid wieden. Met een schep en een ploeg werden we het veld ingestuurd en konden we de eindeloze lanen met bananen bomen gaan vrij maken van het gras wat inmiddels tot een meter of twee was gegroeid. De eerste drie weken werd er nog voor redelijk wat afwisseling in het werk gezorgd. Op een maandag morgen werd ik door Shaun, de manager, opgepikt om in de loods te helpen waar de bananen worden gesorteerd. Mijn taak was om de bananentrossen met de puntjes in het kaarsvet te dopen, in Australie het kenmerk voor de biologische banaan. Het werk was zo saai dat de tijd nog nooit zo langzaam is gegaan, minuten leken wel uren en uren leken wel dagen. Het nut van het waxen zag ik naar een paar uur niet meer zitten. De wax moest een mooie horizontale lijn zijn op de banaan maar ik kon me niet voorstellen dat de concumenten hierop zouden letten. Ik begon de bananen te dippen zonder al te veel oog voor detail. De horizontale lijn veranderde snel in een diagonale lijn, met als gevolg dat ik de volgende dag weer een ploeg in mijn hand kreeg geduwd om onkruid te gaan wieden. Shaun dacht altijd dat chippen (onkruid wieden) het meest vreselijke baantje is, maar wij weten wel beter. Het is een taak die vooral door backpackers gedaan wordt en dat betekend dat er geen supervisors bij zijn. Hierdoor spenderen we de helft van de tijd in de schaduw onder een bananenboom en waarbij we vervolgens in slaap vallen. Het risico hierbij is dat Shaun nog wel eens langskomt om te controleren. De eerste maand kwam hij altijd op zijn quad langs en kon je hem van 500 meter horen aankomen. De laatste maand kwam hij vaak per auto en daar kunnen we de motor niet van horen. Dat betekend dat wanneer je in duo's aan het werk bent er een kan slapen terwijl de ander wacht houdt. Je zou denken dat hij toch zou opmerken dat er geen onkruid langs de rijen met bomen ligt, maar daar let hij niet op. Als we 50 meter onkruid hebben verwijderd en hij spot ons zittend op de grond, begint hij te klagen. Echter als we 5 meter hebben verwijderd en hij ziet ons werken moedigt hij ons aan met een ‘Good on ya!'.

Een keer leek het mis te gaan. Voor de verandering werden we met machettes het veld ingestuurd om de struiken die zich via de boom een weg omhoog banen, af te hakken. Shaun had toegezegd na 5 minuten ons op te zoeken om uit te leggen hoe we te werk moesten gaan. Na een 45 minuten gewerkt te hebben was hij nog niet langs gekomen en verwachtte ik geen bezoek meer van hem. Daarop besloot ik in het hoge gras een hazenslaapje te doen. Toen ik mijn ogen opende en voor me keek zag ik dat Shaun met een rotgang op me af kwam rijden. Gelukkig stopte hij halverwege om collega's Steve en Tom uitleg te geven en kon ik snel aan het werk. Een minuut later reed hij verder mijn richting uit en voelde ik de bui al hangen. Gek genoeg zei hij niks en liet hij even snel zien hoe het werk gedaan moest worden om vervolgens weer op zijn quad te springen en in volle vaart terug te keren naar de loods. Ik kroop door het oog van de naald en het zou niet de laatste keer zijn.

Het meest bizarre aan de bananen farm zijn nog wel de mensen die er werken. Naast een dozijn backpackers zijn er een aantal locals die zeker een beschrijving waard zijn. Zo is Mick, beter bekend als ‘Jockey Mick' een 52 jarige vent zonder tanden die een carriere als paarden jockey achter de rug heeft. Daar verteld hij dan ook graag over. Het meest opmerkelijke is nog wel zijn uiterlijk. Hij is zo'n 1.6 meter, dun als een lat en ziet er uit alsof hij 70 is. Collega, Dan is een in Engeland geboren vent die opgroeide in Australie. Erg praatgraag is hij niet en een lach op zijn gezicht is een zeldzaamheid. De geruchten gaan dat hij een liaan in zijn broek heeft die tot zijn knieen rijkt. Daarnaast is hij vader van twee dochters van 8 jaar oud, die allebei een andere moeder hebben. Ook gaan er geruchten dat hij kinderen heeft misbruikt. Als je hem ziet, zou je dat eigenlijk ook niet in twijfel brengen.

Mijn favoriete collega is Bruce. Een 50 jarige kompel die na het sluiten van zijn goudmijn als tractor chauffeur aan de slag is gegaan. Wanneer hij op de tractor voorbij komt, vraag ik hem altijd of hij nog een mop vooor mij heeft. Hij draait zijn motor af, denkt even na en gooit er standaard een gore mop uit. Als tegenprestatie schud ik ook een mop uit mijn mouw. Maar nadat ik de grap heb gemaakt en Bruce mij nog steeds nieuwsgierig aankijkt moet ik enigzins beschaamd vragen: ‘je snapt hem niet he?'. Bruce schudt nee, start zijn tractor en rijdt verder.

Na werktijd keren we terug naar Crocodylus Village, de verblijfplaats waar de backpackers die op de farm werken verblijven. Hier slapen we bush hutten met een tentzeil als dak. Na werktijd is het douchen en koken. Vaak zitten de backpackers bij elkaar en praten ze de avond weg. Wijnand en ik zonderen ons liever af aangezien de gesprekken vaak gaan over bananen, Engeland of Nieuw Zeeland. Wijnand en ik spelen graag een potje darts of schaken tegen elkaar. En gaan dan vroeg naar bed want de volgende dag beginnen we weer met werken om 6.30 uur.

In een van de vrije weekenden besloot ik om vroeg op te staan en een wandeling te maken door het regenwoud. Ik hoopte wat vogels en mogelijk ook een cassowarie, een zeldzame loopvogel, te kunnen spotten. Na wat vogels en wilde varkens gezien te hebben kwam ik na een half uur op een pad waar ik tussen de bomen door de Cassowarie zag staan. Stilletjes haalde ik de camera te voorschijn en schoot een paar plaatjes van het beest dat ongeveer zo groot als ik zelf was. Toen ik zo'n 10 meter van hem af was keek hij mijn richting uit, maar leek verder niet geinteresseerd in me. Toen ik langzaam dichterbij sloop en blijkbaar te dicht in zijn zone kwam, stormde het beest op me af. Mijn enige uitweg was een boom die naast me stond en daar sprong ik dan maar in. De cassowarie stampte wat met zijn poten op de grond. Wat het exact betekende wist ik niet, maar het was me wel duidelijk dat hij niet uit nieuwsgierigheid op me af was gekomen. Langzaam manouvreerde hij zich achter wat struiken en observeerde wat ik aan het doen was. Ik had even de tijd om na te denken en vermoede dat als ik het op rennen zou zetten mijn kansen het grootst zouden zijn. Ik sprong uit de boom en rende snel de bosjes in. Gelukkig werd ik niet achtervolgd en kon ik rustig mijn wandeling voort zetten. Later hoorde ik dat cassowaries gevaarlijker zijn dan ik vermoedde. Zo is de eerste cassowarie die naar Europa werd verscheept levend en wel aangekomen. Dat kon niet worden gezegd over de kapitein van het schip, die werd onderweg doodgetrapt. Later vertelde een collega me dat de Cassowarie, met zijn lange scherpe tenen en teretoriaal gedrag, de meest dodelijke vogel is. Ik kroop nogmaals door het oog van de naald.