De saaiste rit in Australie is de route van Darwin naar Cairns. Mijn reisgenootschap voor deze 5000 km asfalt bestond uit Wijnand, Coen en Narelle. Narelle zou maar de eerste 300 km naar Katherine meerijden om van daaruit de trein naar Alice Springs te nemen en het rode centrum van Australie waar het beroemde Uluru (Ayers Rock) gelegen is, te bezoeken. Na Narelle in Katherine te hebben afgezet reisde we als drietal verder.

De landschappen bestonden vooral uit grassland waar kuddes koeien graasden. Het enige benoemswaardige kwam in Normanton. Na 5 dagen arriveerde we in dit kleine dorpje. Hier stond een replica van de grootste krokodil die ooit geschoten was. Het beest was negen meter lang, twee meter breed en anderhalve meter hoog. Naar onze mening was het monster onrealistisch en waren de maten overdreven. Bij het lezen van het informatiebordje was een foto van de schutter en een krokodil te zien. Niet de krokodil die nagemaakt was want die foto's waren gek genoeg tijdens een overstroming verloren gegaan. Het deed me denken aan het verhaal van de grootste dinosaurus die ooit ontdekt is. Op basis van een gigantische nekwervel werd aangenomen dat de Amphicoelias 58 meter lang moest zijn geweest. Echter is tijdens het transport werd de wervel in stukjes verbrijzeld en zijn de restanten verloren gegaan. Het enige wat men over had was een tekening met daarop de afmetingen van de nekwervel. Hoe groter het beest hoe lastiger het lijkt om materiaal ervan te bewaren. Erg bijzonder, maar vooral erg twijfelachtig.

Na 7 dagen kwamen we in de buurt van Cairns. Het saaie landschap werd ingewisseld door tropisch regenwoud en voor het eerst in 5 maanden zag ik regen uit de hemel komen vallen. Twee uur later kwamen we aan in Cairns. Na 5000 km langs de snelweg te hebben gekampeerd konden we eindelijk weer eens in een bed slapen. De eerste dagen in Cairns deden we niet veel meer dan zwemmen, poolen, kaarten, drinken en de kroegen en discotheken onveilig maken. Mijn Australische maat Ian was inmiddels uit Townsville overgekomen en deed gezellig mee met onze activiteiten.

Tijdens een avondje drinken deed Wijnand mee met een ping pong spelletje. Naast 3 kannen met bier won hij zowaar ook een bungyjump twee voor de prijs van een. Ik werd als eerst gevraagd, maar vond het ondanks de korting alsnog te duur. Coen had altijd al een keer willen bungyjumpen dus hij zou Wijnand vergezellen. Ondanks dat ik geen vrije val zou maken mocht ik toch met Coen en Wijnand mee naar de top om foto's te maken. Het was leuk om Wijnand en Coen te observeren net voordat ze zouden springen. Toen Wijnand en ik als tieners naar het zwembad gingen spendeerde Wijnand het meeste tijd op de duikplank om zijn salto's voor en achterover, duiks en schroeven te oefenen. Wijnand was nog steeds dezelfde koele kikker en samen keken we over de rand naar de mensen die voor hem sprongen. Coen was duidelijk zenuwachtiger. Hij ijsbeerde wat rond op het platform en weigerde ook naar beneden te kijken. Hij gaf toe dat hij toch wel hoogtevrees had. Ondanks dat gooide beide mannen zich met een adrenaline schreeuw van de toren af. Mij restte de 50 meter lange trap naar beneden.

Na 10 dagen in Cairns te zijn geweest had niemand van ons werk kunnen vinden en besloot Coen zijn biezen te pakken en naar Canberra te vertrekken om zich daar voor te bereiden op zijn reis naar Thailand. Voor een maand was Coen een erg gezellige reisgenoot met een goed gevoel voor humor en een mp3 speler vol geode muziek. We zouden hem gaan missen.

Twee dagen later vertrokken Wijnand, Ian en ik naar het noorden om de tropische regenwouden van Noord-Australie te bewonderen. In het verre verleden bestond Australie grotendeels uit regenwoud, maar door het droger worden van het klimaat. Verdwenen de regenwouden grotendeels en kwamen er Eucaliptus bossen voor in de plaats. Minder dan 1 procent is nog steeds tropisch regenwoud. Het meest beroemde in Australie is Daintree National Park. Het park moest bereikt worden met een pondje aangezien de Daintree rivier de stukken land scheidt. Wachtend op de pond raakte we in gesprek met een local die ons aanrade om te kamperen bij een verlaten resort. Op de route naar het resort reden we langs een bananen farm en besloten we even langs te gaan om naar werk te solliciteren. De baas van de farm, genaamd Shaun, was redelijk positief maar had net wat mensen aangenomen. Hij raadde ons aan in 2 weken nog eens te bellen.

Het bezoek aan de Daintree duurde 2 nachten en een dag. Het grootste gedeelte van de route bestond uit een weg waarin iedere kilometer wel een reclamebord stond met de naam van een cafe of hotel erop. De enige activiteit die gratis leek was het beklimmen van een berg. Wijnand en ik beklommen mount sorrow en onderweg moest ik vaak denken aan de vakanties in de alpen en de pyreneeen, waar ik als klein ventje achter mijn ouders aan slenterde mij hardop afvragend waar al dat bergbeklimmen wel niet goed voor was. Een aantal uur later kwamen we aan op de top en werden we beloond met een prachtig uitzicht over Cape Tribulation. Hier grenst de Jungle rechtstreeks aan het strand en kun je zo'n 50 meter verder in het water het Great Barrier Reef zien. Een bijzonder plaatje wat voor altijd op mijn netvlies zal blijven staan.

De volgende dag reden we terug naar Cairns en keken we onderweg en keken we in de omliggende plaatsen of er nog werk te vinden was. Helaas was er op het moment niks mogelijk maar konden we bij een aantal uitzendbureau's ons telefoon nummer achterlaten en zouden we gebeld worden zodra er een vacature vrij kwam. We gingen terug naar Cairns waar we nog een activiteit op het programma hadden staan; snorkellen bij het Great Barrier Reef.

Uit een van de tientallen bedrijven die trips naar het rif aanbieden kozen we er een waarbij je met een katemaran naar twee verschillende riffen zou gaan en op de terugweg zeilend naar de haven ging. Het eerste rif waar we snorkelden was niet zo geweldig als we ons hadden voorgesteld, het was vooral opmerkelijk hoeveel rif er dood was. Grijs en afgebrokeld koraal dat door de opwarming van de aarde aan zijn einde is gekomen. Na hier een uur de hebben gedobbert kwam ik bijna onderkoeld het water uit. De volgende locatie was een wereld van verschil; midden in de oceaan lag er een zandstrook van zo'n 100 meter lang dat was omgeven door rif dat er zo uitzag als in de BBC documentaires. De variatie in kleuren, soorten en vormen was spectaculair. Ik ben iemand die meer van het land houd en het liefst in de natuur omringd wordt door planten, bomen en vogels. Echter moet ik bekennen dat dit stuk rif het mooiste stuk natuur is wat ik ooit heb gezien. Na een uur hier rond te hebben gesnorkeld gingen we terug naar Cairns en kon ik een van mijn Australische doelstellingen afvinken.

Vijf dagen later, nog steeds in Cairns hadden we nog steeds geen bericht ontvangen van een van de uitzendburea's. We besloten nog een maal zelf te bellen en als dit op niets uit liep zouden we richting het zuiden gaan rijden om elders werk te zoeken. Na de belronde had niemand goed nieuws voor ons, alleen Shaun van de bananen farm in de Daintree was er niet en zou nog terugbellen. Maar daar hadden we weinig vertrouwen meer in.

We stapten in de auto en begonnen onze tocht naar het zuiden. Op de markt in Cairns hadden we kennis gemaakt met een aboriginal koppel die boomerangs, didgeridoos en schilderijen verkochten. Het hout bewerkte ze en schilderde ze zelf. Wijnand kreeg een visitekaartje mee van hun workshop en we besloten in het plaatsje Bebinda te stoppen om bij Estelle en haar man (waar we de naam niet van konden verstaan) langs te gaan om wat souvenirs te kopen. Bij aankomst in de workshop leek Estelle nogal overvallen door ons bezoek, maar al snel trok haar man de doos met boomerangs uit de kast. Toen ik beizg was met het kiezen van een boomerang werd Wijnand gebeld. Ik zag op het schermpje dat het Shaun van de bananen farm was. Na een rondleiding te hebben gekregen in de workshop en afgerekend te hebben liep ik met Wijnand naar buiten en vertelde hij mij het goede nieuws. Shaun had werk voor ons en we konden de week erop beginnen... Eindelijk!