‘Ik ben geland, kun je me ophalen?' Werd me gesmst. Ik stapte in de auto om naar het vliegveld van Darwin te rijden om Wijnand op te halen, mijn reismaat voor de komende maanden.

Toen ik in 1996 naar Gouda verhuisde en in een nieuwe klas terecht kwam waren Wijnand en ik de beste in sport en hierdoor ontstond onze vriendshap. In onze middelbareschool jaren zaten we op verschillende scholen, maar dat nam niet weg dat we elkaar zo'n 3 a 4 keer per week zagen. In 2009 vertelde ik Wijnand over mijn plannen om naar Australie te gaan. Het leek hem erg leuk om mij te vergezellen. In April kwam hij aan in Sydney en had in 6 weken min of meer dezelfde route afgelegd als ik. Het enige verschil was dat ik er 7 maanden over deed om in Darwin, Northern Terretories aan te komen.

Het eerste avontuur dat we samen gepland hadden was een kampeertrip naar Kakadu National Park, Australie's grootste National Park en crocodile country bij uitstek. Er leven naar schatting 8000 krokodillen in deze waterijke omgeving. Daarnaast is het park beroemd door de honderden rotstekeningen die de afgelopen duizenden jaren door Aboriginals op de muren zijn gezet.

Samen met de Twentse Narelle vertrokken we voor een lang weekend naar Kakadu. De eerste nacht wisten we het laatste kampeerplekje te bemachtigen op kampeerplaats. Waarom deze plek nog vrij was werd al snel duidelijk; we zaten ongeveer twintig meter van de oever van een Billabong af waar een waarschuwingsbord stond met daarop de tekst: ‘CROCODILES INHABIT THIS AREA. DO NOT LEAVE ANY FOOD SCRAPS' (In dit gebied leven krokodillen. Laat geen voedselresten achter). De aanwijzingen hadden we netjes opgevolgd en de volgende ochtend lagen we alledrie nog in de tent.

We reden richting het noorden van het park om daar de rotstekeningen en het uitzicht vanaf de rotsen te bewonderen. De wandtekeningen waren erg bijzonder, vooral de kangaroos en vissen waren erg geliefd om af te beelden voor de Aboriginals. Het ging er in hun cultuur niet anders aan toe dan bij de grafitispuiters van tegenwoordig. Dat iemand al een tekening op een wand had gemaakt deed er niet toe er werd gewoon een nieuwe tekening overheen geverfd. De meest indrukwekkende vond ik een tekening van een blanke man. Een wit poppetje met een pijp in zijn mond, handen in zijn broekzakken en grote schoenen. Leuk om te bedenken dat zij dit nog al opmerkelijk vonden aangezien Aboriganals in het verleden geen kleren droegen. Dat wij met onze handen in ons broek staan en grote schoenen dragen is voor mij zo normaal dat ik daar nooit bij stil had gestaan.

De opvolgende dagen in Kakadu stonden in het teken van het spotten van een krokodil. Bij iedere rivier zijn we gestopt om te kijken. Ik ben in bomen geklommen om een beter zichter te hebben, we hebben een berg beklommen om verder te kunnen zien over een moerasvlakte. Nooit hebben we een krokodil gezien. Onze laatste hoop was gevestigd op de Mary River. De laatste rivier die we zouden kruisen voordat we Kakadu zouden verlaten. In een van de brochures had ik gelezen dat deze rivier 16 krokodillen op iedere kilometer had. Onderweg lag er nog een dode walibie op de weg en het leek mij een goed idée om deze mee te nemen als (lok)aas. Helaas bleek de Mary River niet meer te zijn dan een beekje dat niet dieper was dan een meter. Opnieuw een teleurstelling. Ik besloot het aas nog even te bewaren omdat we op de weg naar Darwin nog de Adelaide River zouden paseren en naar de verhalen van mijn Australische maat Ian deze rivier vol zat met krokodillen. Eenmaal aangekomen bij de rivier heb ik de bloederige wallibie uit de tas gehaald en in de rivier gedumpt. Ietsjes voor de oever om te voorkomen dat hij niet weg zou drijven. We hebben meer dan een uur naar de Wallibie gestaard maar de krokodillen wilden niet bijten. Uiteindelijk duwde we de wallibie de stroming in en dreef hij 100 meter verder tot hij tegen een dam tot stilstand kwam.

Voordat ik naar Australie kwam wilde ik dolgraag een krokodil vangen. Ik begon nu te vrezen dat ik niet eens meer een krokodil zo gaan zien op de twee ‘freshies' na die ik een aantal weken eerder gezien had.

Na de krokodillen deceptie reden we terug naar Darwin omdat ere en belangrijk voetbalwedstrijd op het programma stond; de laaste competitiewedstrijd tussen Ajax en FC Twente. Coen had de week aanlopend van de wedstrijd in Darwin rondgevraagd of er een kroeg was die de wedstrijd wilde uitzenden, maar niemand was bereid om dit te doen. Het hostel waar we verbleven had aardig wat Nederlandse backpackers en via een Russische website konden we met Spaans comentaar de wedstrijd bekijken. Ajax werd na 7 jaar kampioen en omdat er geen champagne was besloot Coen een geschudt blikje bier te openen, die vervolgens de inhoud door de kamer van het hostel spoot. Nog geen minuut later kwam de ‘night manager' (die wij van Binsbergen noemden, aangezien hij er net zo dik en ongezond uitzag als Michiel Romein in de Lullo's). Hij had inmiddels drie klachten over ons ontvangen en toen hij al het bier op de vloer zag liggen, moesten we van Van Binsbergen naar het park gaan anders zou hij de politie bellen. Na zijn eisen te hebben opgevolgd, belde hij alsnog de politie. Hij wilde ook mijn kamer nummer en naam weten maar ik vertelde hem dat hij hier naar kon fluiten. Even later vroeg hij het ook aan Wijnand en die vertelde hem poeslief dat hij Victor heette.

Van Binsbergen wilde graag zien dat de politie ons in kwam rekenen en bleef daarom op een stoeltje met uitzicht op het park naar ons staren. Je kon duidelijk merken dat hij zich aan het verheugen was op de komst van de ‘Cops', maar nadat anderhalfuur later er nog geen politie was gekomen gooide hij de handdoek in de ring en ging naar bed. Een uur later kwam de politie het park in rijden. De agent was nog te lui om zijn auto uit te stappen en vroeg ons of we zachtjes wilden zijn omdat de volgende dag mensen naar hun werk moesten. Na netjes ja geknikt te hebben reed hij weer verder.

De volgende dag bij het ontbijt werd gevraagd wie Victor was en werd verteld dat zowel ik, Wijnand als Narelle het hostel moesten verlaten. Het maakte niet uit, we waren al veel te lang in Darwin en het was tijd om te vertrekken richting Queensland.