Wendy droogde de tranen uit haar ogen toen ik in de auto stapte om aan een nieuw avontuur te beginnen. Twee maanden lang woonde ik bij de Familie Clitheroe op Nanga Bushcamp. Nu ruilde ik het eenvoudige leven als bushbewoner in voor een lange reis naar Exmouth, het noordwesten van Western Australia (WA). Een gebied omgeven door Koraalriffen. Hier wilde ik mijn duikbrevet gaan halen, een van de dromen die ik had voordat ik naar Australie kwam. Van Perth naar Exmouth is 1500 km rijden naar Exmouth en op de route liggen slecht 3 andere steden. Het zou een eenzame rit zijn, mijn enige reiskompaan was Ed, een teddybeer die mijn moeder mij cadeau deed voor ik Nederland verliet.

Een overnachting was ik van plan te verblijven bij Kees Holla. Een goede vriend van mijn baas Jeff Bell uit Dwelling up. Jeff zou Kees laten weten dat ik hem zou bezoeken in Carnavon. Toen ik in Carnavon Kees opbelde werd al snel duidelijk dat Jeff vergeten was zijn vriend in te lichten. Kees had geen flauw idée wie ik was. Gelukkig waren Kees en zijn vrouw Joan erg gastvrij en werd mij direct een bed aangeboden. Eenmaal bij Kees aangekomen vertelde hij mij over zijn leven. 90 Jaar geleden was hij in Nijmegen geboren en hij diende tijdens de oorlog in het verzet en in de krijgsmacht tijdens de politioneele acties in Nederlands-Indie. Na een aantal jaar in Indie te zijn geweest vond hij Nederland een overbevolkt land en besloot hij op de boot naar Australie te stappen. Na 2 jaar in Australie ontmoette hij zijn vrouw Joan en tot de dag van vandaag wonen ze samen in Carnavon.

Kees zijn leven had veel overeenkomsten met dat van mijn Opa. Mijn Opa is drie jaar jonger en was geboren en getogen in Nijmegen, was betrokken bij het verzet en diende in Indie. Ik wist uit te vogelen dat ze een gezamelijke vriend hadden; Jan van Hoof de Nijmeegse verzetsheld. Mijn Opa kende hem via de scouting en Kees kende hem ook via de scouting. Ik vermoed dat mijn Opa en Kees in dezelfde scoutinggroep zaten, maar zowel kees als mijn opa konden elkaar niet herinneren. Hun leeftijd en vergeetachtigheid kan daar ook een oorzaak van zijn.

De volgende morgen liet Kees mij de voormalig bananenplantage zien, die nu door zijn zoons is overgenomen. Zij zagen geen toekomst in de banaan en gingen over op het kweken van mango’s. Een slechte keuze aangezien een kilo bananen momenteel 10 euro kost. In de middag verliet ik de plantage en nam ik afscheid van Kees en Joan. Het was nog 300 km naar Exmouth en ik maakte onderweg nog een korte tussenstop in Coral bay. Een plaatsje waar je vanaf het strand naar de koraalriffen kunt toezwemmen. Toen ik hier tot mijn borst in het water stond besloot ik de snorkel op te zetten. Toen ik mijn kop in het water stak zag ik dat ik een meter van een pijlstaartrog afstond. De moordenaar van krokodillenheld Steve Irwin. Erg dreigend kwam het dier echter niet over. De koraalriffen aan de kust waren mooi, maar niet zo spectaculair als ze in Exmouth zouden zijn.

Exmouth is een zeer afgelegen plaats dat volledig draait op toerisme. Vooral duiken en snorkellen is een populaire activiteit. Het is gelegen aan het Ningaloo reef en is in de duikwereld een van de hotspots die de oceaan te bieden heft. Mijn cursus zou 4 dagen duren. Dag 1 bestond uit theorie en examens, dag 2 was vooral oefenen in het zwembad. Dag 3 en 4 was het echte werk; twee maal duiken per dag tot zo’n 15 meter diepte. De koraalriffen en al het leven er omheen was schitterend. Vissen is alle kleuren en maten, schilpadden en het meest spectaculaire: de haaien. Ik heb er in totaal twee gezien. Een was zo’n 2 meter lang. De andere had zijn lichaam in een grot verscholen en zijn kop was zo groot als een autoband. Ik vermoedde dat de haai wel 5 meter was (later zag ik in mijn dierengids dat hij max. 3 meter kan worden). Erg dreigend was het niet. Haaien zijn gevaarlijk als je aan het oppervlak drijft. Ze kunnen je aanzien als zeehonden. Onder water lijken ze niet onder de indruk van de aanwezigheid van duikers. Na vier maal duiken warden onderwater de handen geschud, mijn PADI open water duikbrevet was binnen.

Na mijn verblijf in Exmouth reisde ik door naar Broome, een badplaats in het noorden van WA. Mijn plan was om een aantal weken te blijven en naar werk op zoek te gaan. Toen ik aankwam in het hostel in Broome, zag ik iemand een notitie aan de receptionist gaf met als titel ‘labourers wanted’. Ik belde direct op en hij de werkgever vroeg of ik met gereedschap om kon gaan. Na ‘ja’ geantwoord te hebben zei hij dat ik maandag om 6.30 uur kon beginnen. Het kostte in total 10 minuten om in Broome een baan te vinden.

Op maandag begon ik met hamer en bijtel in de hand schroeven uit de muur te rammen. Aan het einde van de dag had ik zoveel blaren in mijn hand dat ik de volgende dag geen hamer meer kon vasthouden. Mijn Collega en tevens goede maat Ian was een sympathieke kerel en deed de volgende dag het werk met de hamer. Naast Ian had ik nog wat andere collega’s. Zo is er Bobby, een 58 jarige vrouw die zonder problemen onder het huis door kruipt, de ladder op klimt en broekjes draagt waarmee ik afgelopen zomer in Spanje meisjes van 15 zag lopen. Bobby was ooit getrouwd met de supervisor; Paddo. Een hippie van 60 jaar oud die in iedere zin zijn woorden 2 maal benadrukt door er ‘fucking’ aan toe te voegen. Bijvoorbeeld: give me the fucking hammer , I gotta smash this fucking wall’. Het klinkt hillarisch als je hem hoort praten.

Naast het werken bestond het dagelijks leven in Broome uit surfen, zwemmen, gezellig op het strand hangen met andere backpackers en meed doen biljart toernooien. De backpackers creerde een leuke sfeer in een toeristen oord dat gedomineerd werd australische zakkenvullers die een hekel hebben aan backpackers. Het was ook erg benauwd en warm in Broome. Ik ben toe aan een regenbui en een frisse ochtend. De laatste regenbui die ik heb gehad was half Januari en de laatste 3 maanden is het kwik niet onder de 30 graden geweest. Het zal nog wel even duren voor ik in een koudere zone zal zijn.