Nadat ik een week in Perth werk heb gezocht en niets gevonden had besloot ik terug te gaan naar de Bush om een oude bekende op te zoeken. Na anderhalf uur rijden stonden we in het plaatsje Dwellingup voor de slagboom van Nanga bush camp. 'Is that you Louis and Victor?' hoorden we Derek door de intercom zeggen. Derek woont samen met zijn vrouw Wendy op Nanga en we hadden hen ontmoet tijdens ons verblijf op de Nullarbor. In Perthhadden we opgebeldmet de vraag of we een paar dagen langs konden komen, ik had toen niet kunnen bedenken dat Nanga voor de komende twee maanden mijn thuis zou zijn.

De eerste indrukken van Nanga waren verassend. Toen we de huiskamer van Derek en Wendy binnen stapten scharrelden er een paar kippen rondom de tafel en werd ik aangestaard door een kangaroo. Ik vroeg aan Derek of het gebruikelijk was dat er een kangaroo door de huiskamer liep. Hij vertelde me dat de kangaroo door Wendy was opgevoed omdat zijn moeder was doodgeschoten. Haar naam was Zoey. Zoey woonde inmiddels weer in de natuur maar kwam regelmatig langs voor boterham en wat water. Derek en Wendy maakten lunch voor ons en vertelde hoe ze hier leven. 21 jaar geleden was Derek als manager aangesteld en sinds 15 jaar woon hij op Nanga Bush Camp. Ze hebben twee kinderen; Bradley, een stille jongen van 18 jaar en Ashley een puber die het bloed onder Derek's nagel vandaan haalt vanwege haar 8 jaar oudere vriendje. Ooit hadden ze ook een andere zoon, Jamie. In 2003 kwam hij om het leven bij een motorongeluk. Moge hij rusten in vrede.

Na de lunch gaf Derek ons een rondleiding door Nanga Bush Camp. Tussen de Eucaliptusbomen staan hutten waar zo'm 100 man per hut in kunnen slapen. De hutten worden vooral verhuurd voor schoolkampen en studenten introductiefeesten. Die middag zou er ook een studentengroep arriveren voor een introkamp. Daarover later meer. Derek liet ons de rivier zien waar we een duik in namen. In een boom aan de oever was een touw vastgemaakt waarmee je je als Tarzan de rivier in kan lanceren. Nadat louis en ik een paar keer hadden geslingerd, moedigde we Derek aan om het ook eens te proberen. Eerste bedankte hij met het excuus dat hij te oud was, maar de verleiding was te groot en ook Derek klom de oever op om eens te slingeren. Hij sprong af, zweefde over het water en tot onze grote verbazing maakte hij een salto achterover voor hij in het water plonste (Derek is een man van rond de 50 met een bierbuik). Door de acrobatische truc kroonde wij derek tot onze held, maar voor deze status moest hij echter wel een prijs betalen. Hij was met zijn voet verkeerd op de bodem terechtgekomen en de opvolgende drie dagen kon hij niet lopen.

Op vrijdag en zaterdagavond waren we door de leider van het studentenkamp uitgenodigd om mee te feesten. Op vrijdagavond waren we al verbaasd hoeveel alcohol er werd geconsumeerd. Op zaterdagavond viel onze mond helemaal open. De jongens stonden in hun boxershorts te dansen en de meiden hadden alleen hun ondergoed nog aan. Toen ik naar de keuken liep om een biertje te halen stond een eerste jaars (uiteraard in haar ondergoed) met een fles olijfolie boven haar hoofd. De olie druipte via haar haren over haar lichaam. Hier werd me toch wel duidelijk hoe inhoudloos deze introductie feesten waren. Het was niet meer dan twee dagen drinken en zondag met een kater naar huis. Wie niet van zuipen en harde muziek hield, had maar pech.

De opvolgende week hielpen we op Nanga met het schoonmaken van de hutten, maar aangezien er weinig werk was voor ons probeerde de eigenaar van Nanga ons aan een baantje te helpen. Aan het eind van de week hadden we een baantje gevondel als fruitplukkers. De volgende maandag konden we om 7 uur beginnen. Onze baas, Steve Giumelli, was een tweede generatie Italiaanse immigrant en een klootzak. Aangezien zijn vrouw Rosanne thuis de touwtjes in handen had kon Steve op de kwekerij zijn leiderschapskwaliteiten tonen. Het grootste gedeelte van de dag schreeuwde Steve ons Commando's toe als: 'work faster', 'get the fuck out of the way' of 'you don't have to be a fucking rocket engineer to operate this machine'. We werkten namelijk op een rijdende lift zodat we hoog in de bomen konden plukken. Aangezien je het apparaat met je voeten bestuurt duurt het een aantal uur om het onder de knie te krijgen en daar was geduld voor nodig. Iets wat duidelijk ontbrak in Steve's leiderschapskwaliteiten. Dat was ook te merken tijdens de koffie pauze. Nadat we in de loods aankwamen zette ik de waterkoker aan, deed koffie poeder in de beker, goot hem half vol met kokend water en vulde hem bij met koud kraanwater. Als ik tijdens de pauze de mok halfleeg had moest ik de rest door de gootsteen spoelen omdat we weer aan het werk moesten. Dat Steve een eikel was nam ik maar voor lief, hij betaalde nou eenmaal goed en het werk was op de bloedhitte na wel te doen.
Na 2 weken had Louis uitslag op zijn keel en armen. In eerste instantie dachten we dat het door de hitte kwam, maar nadat hij ook uitslag in zijn gezicht kreeg besloot hij naar de dokter te gaan. De dokter vertelde dat het een allergische reactie was op een van de chemicalien. De dokter raadde Louis aan per direct te stoppen met het werk. Toen ik die avond thuis kwam was mijn nek ook rood en jeukte het. Ik was er minder erg aan toe dan Louis, maar 's nachts werd het erger. Ik werd vaak wakker en het enige wat ik wilde doen was krabben, maar ik wist dat ik het beter niet kon doen. Na een nacht slecht geslapen te hebben stapte ik 's ochtends in de auto om naar de kwekerij te rijden en vertelde Steve dat we met het werk stopten. Voor de verandering was hij begripvol, maar hij was er van overtuigd dat het niet aan zijn chemicalien lag. De dag erna was de jeuk voor mij over. Maar louis kreeg op meer plaatsen uitslag en zijn oog was zo opgezwollen dat hij er uit zag als een verslagen bokser. Het zou nog een week duren voor hij zou herstellen

Ik woonde inmiddels een maand in Dwellingup en begon me thuis te voelen op Nanga. We aten iedere avond met Derek en Wendy, gingen met ze op vakantie en ik trok iedere dag baantjes in de rivier. De kangaroos waren aan me gewend en als ik mijn hand uitstak kwamen ze er nieuwsgierig aan snuffelen. Ook gingen we regelmatig met Derek en zijn maat Bob de oceaan op om te zeilen. Ik had nooit van mijn leven gezeild en was aangenaam verrast hoe vermakelijk het was. Toen we de haven uitvaarde zwommen de dolfijnen voor onze boeg uit en voor we de oceaan op waren hadden zowel louis als ik een vis aan de haak geslagen. Tijdens het zeilen zelf voelde ik me een echte vaderlander. Ooit waren het de Hollanders die Australie ontdekte. Voor de Engelse hier aanmeerden heette dit land Nieuw Holland. Ook ligt het wrak van de Batavia ergens voor de westkust. Derek en Bob zitten vol met zeil verhalen. De ene nog sterker dan de ander. Hun gesprekken zijn meestal een strijd waarin ze elkaar met anekdotes proberen te overtreffen.

Net voordat ik Dwellingup wilde veralten werd ik door Jef, een goede vriend van Wendy en Derek, gebeld. Hij had wel wat werk voor me en vorige week ben ik begonnen als klusjesman op zijn Bush Camp. Jef is het tegenovergestelde van Steve, hij lijkt alle tijd van de wereld te hebben en is erg tevreden over de arbeid die ik verricht. Jef zit ook vol met vooroordelen; zo zijn alle moslims terroristen, zijn aboriginals babymoodenaars, zijn arabieren dieven en zijn vrijgezelle homo's pedofielen. Ondanks alle vooroordelen is het een erg aardige vent en drink ik na werktijd een biertje met hem.

Vorige week heb ik afscheid genomen van Louis. Hij heeft West Australie verlaten voor een vakantie op Bali. Ik heb 3 maanden met hem gereisd en hij was een zeer goede kompaan. Ik heb met hem de grootste avonturen in Australie beleefd. Echt missen doe ik hem ook weer niet, zo is nou eenmaal het leven van een reiziger; mensen komen en gaan. En zo zal ook ik Nanga gaan verlaten, volgende week ga ik naar het noorden om mijn duikbrevet te halen.