Op 15 december schudde ik de hand van Louis. Louis werkte voor een aannemer net buiten Melbourne en ik kwam hem ophalen omdat we samen zouden gaan rondreizen in de omgeving van Melbourne. De laatste keer dat ik Louis ontmoette was in 2006, Doordat hij goed bevriend was met mijn broer en zij samen een boottocht maakte naar Amsterdam. Nu waren we beiden in Australie en besloten we elkaar op te zoeken.

De volgende dag reden we samen met de auto naar een buitenwijk van Melbourne om daar onze reisgenoten voor de komende dagen op te pikken; Theo een collega uit Hillston en zijn broertje Alex. Samen vertrokken we om langs de Great Ocean Road te rijden. Een route die is aangelegd door gevangen en eerste wereldoorlog veteranen. Een route vol van prachtige uitzichten, watervallen, tropische regenwouden, surfstranden, wildlife en Japanse toeristen met fototoestelen. Iedere 5 km was er wel een reden om even te stoppen. Louis en ik waren gefascineerd van wat we allemaal zagen. Theo en Alex waren minder onder de indruk. Het grootste gedeelte van de tour lagen ze achterin de auto te slapen. En als we even stopten voor een bezienswaardigheid, wierpen ze er een blik op om vervolgens om te draaien en terug te lopen naar de auto waar ze hun basketball magazines voor de vijfde keer begonnen door te spitten. Ze deden ons denken aan Kees Frans, de nogal lakse reisgenoot waar mijn broer in 2004 mee door Australie reisde. Vanaf dat moment noemde we Theo en Alex dan ook maar Kees en Frans.

Op een zaterdagavond verbleven we in Port Cambell en hadden we zin om te gaan feesten. Het enige feest wat gaande was, was een besloten verjaardag in een feestzaal. Dat het besloten was hield ons echter niet tegen om naar binnen proberen te glippen. Toen ik de feestruimte binnen kwam raakte ik snel in gesprek met Mel, een Aussie chick uit Melbourne die toch wel wilde weten hoe we Chris (de jarige Jop) kende. Ik loog tegen haar dat we hem vandaag ontmoet hadden en dat hij ons had uitgenodigd. Zo konden we rustig doorlopen naar de dansvloer maar helaas was Kees zo stom om toe te geven dat we helemaal niet uitgenodigd waren en bovendien Chris niet eens kende. Gelukkig kon het Mel weinig schelen en konden we de rest van de avond lekker mee feesten. Louis kwam nog wel in de problemen, een Australische schone deed hard haar best om hem te versieren en daar was haar vriend toch niet echt van gecharmeerd. Hij vertelde Louis dat hij zich maar eens moest realiseren dat sommige vrouwen hier een vriend hadden. Toen ik haar even later vroeg of haar vriend altijd zo jaloers was, zij ze dat de ruzie zoekende Australier niet haar vriend was. Haar vriend was jarige Jop Chris, maar die was wel zo dronken dat hij zich van nog maar weinig bewust was. Uiteindelijk konde we ook mee naar de after party en toen bleek dat het grootste gedeelte van de aanwezigen Nederlandse immigranten kinderen waren. Echter spraken ze geen woord Nederelands meer, maar vonden ze het wel erg leuk om te vertellen waar hun famillie vandaan kwam.

De zondag na het feestje reden we terug in de richting van Melbourne. En vonden we onderweg een dode walibie. Het dier leek pas dood dus ik stelde voor om een stuk vlees af te snijden voor het avondeten. Louis leek het ook een goed idee en samen hebben we walibie klaargemaakt. Het vlees was lekker, maar door de velen spieren zo taai als een schoenzool. Het was ook de laatste nacht dat we met Kees en Frans reisde, die dropte we de volgende dag af in Melbourne. En met ons tweeen reisde we door naar Philip Island.

Philip Island is vergelijkbaar met Texel, een vakantie eiland waar je lekker met de fiets over heen kunt rijden. Met als hoogtepunten en Moto Grand Prix Circuit waar je voor 300 Dollar 3 rondjes kunt rijden, surfstranden en de Pinquin parade. En dat laatste was een bijzondere ervaring. Op het strand zijn tribunes neergezet en voor 20 dollar kun je hier plaats nemen. Iedere avond komen de pinquins terug van het vissen om hun jongen die in de duinen wonen te voeren. Vanaf de tribune zie je vanuit de zee de pinquins het strand op waggelen. Een deel is bang en keert terug de zeee in en een deel sprint langs de tribunes de duinen in. Na een halfuur zijn de meetse pinquins het strand op gelopen en kun je ze in de duinen aanschouwen als ze hun jongen voeren. Na een een keer je terug naar huis en voelt het net alsof je een avondje in de bioscoop hebt doorgebracht.

Op kerstavond keerde ik terug naar Melbourne om daar kertst en nieuwjaar door te brengen. Met Kerst had ik alles behalve een kerstgevoel, je loopt hier met je korte broek door het park in plaats van met een winterjas en sjaal door de sneeuw. Geen moment heb ik het gevoel gehad dat het kerst was, maar dat komt ook omdat er dit jaar geen familie diner voor mij in zat. De dagen in Melbourne heb ik doorgebracht met wat vrienden uit Taiwan die ik ook uit Hillston ken. Ik ben de enige Europeaan in de groep en ze vinden me een rare snuiter. Maar ondanks dat ben ik toch erg geliefd. Nieuwjaar was hetzelfde gevoel als kerst, alleen was het nog iets warmer. 40 Graden maar liefst en deze dag kwam de wind vanuit de woestijn. Het was niet te harden. In de avond ben ik samen met Louis naar een concert gegaan van Armin van Buuren. Normaal kostten de tickets 220 dollar, maar omdat Louis de manager van Armin van Buuren kende konden we gratis naar binnen en hadden we ook nog eens VIP kaarten. Helaas was er geen gratis drank bij inbegrepen maar dat kon de pret niet drukken.

In 2011 hebben we samen de voet op het gaspedaal gezet en hebben we aardig wat kilometers gemaakt. We zijn op weg naar Western Australia en zijn nu nog 2000 km van Perth verwijderd. In Western Australie, wil Louis op zoek gaan naar een baantje in een strandtent. En ik ga hard op zoek naar een baan als Kompel in de goed, koper of diamant mijnen.