Het was mijn laatste ochtend in Katoomba, Blue Mountains. Voordat ik terug zou keren naar Sydney zou ik met Shaun, een jonge brandweerman die in hetzelfde hostel verbleef, een bezoek brengen aan zijn Kazerne voor een rondleiding. Samen met zijn maat Tom (bijgenaamd tom-tom omdat hij altijd verdwaalt), liet hij de de brandweerwagens, de slangen, de kleding en gereedschappen zien en luisterde ik aandachtig naar de brandweer anekdotes. Dit zijn niet de jongens die een kat uit de boom bevrijden en hier en daar een brandje blussen, dit zijn de jongens die bosbranden proberen te blussen en de lichamen opruimen van mensen de besluiten van een van de hoge kliffen in de omgeving af te springen. Het waren aangrijpende verhalen. Toch zijn ze gek op hun werk, met name de bosbranden zijn populair. Brandweermannen zijn nou eenmaal adrenaline junks. Na de rondleiding namen we afscheid, maar het zou niet de laatste keer zijn dat ik op de kazerne zou zijn.

De weg terug naar Sydney reisde ik samen met Jacob. Jacob is een 24 jarige Koreaan die als sluipschutter in het leger heeft gediend. Na zijn dienstijd besloot hij naar Nieuw Zeeland te gaan om Engels te leren en geniet nou van een lange vakantie in Australie. De volgende dagen in Sydney zou ik in de vrije avonden vooral met hem optrekken, met de zaterdagavond als hoogtepunt. Jacob was de vorige avond met wat maatjes van hem gaan vissen en had o.a. twee haaien gevangen. Zijn vrienden zouden om 7 uur naar het hostel toe komen om de haai te bereiden en deze gezamelijk op te eten, ik was uitgenodigd om een vorkje mee te prikken. Om 7 uur waren ze nog niet in het hostel en Jacob vertelde me dat ze 8 uur zouden komen, 8 uur werd 9 uur en om 11 uur vertelde hij me met enige schaamte dat zijn vrienden vergeten waren om de haai in de koelkast te leggen en dat deze inmiddels bedorven was. Of het de waarheid was betwijfelde ik. maar het was ok. Jacob is zo vriendelijk en beleefd dat haast onmogelijk is om hem iets kwalijk te nemen.

De volgende dag zou het goed gemaakt worden. We zouden een uitwisseling hebben, hij en zijn vriend maakte Koreaanse noedels met veel pepers voor me, ik maakte een pot hutspot met worst voor hen onder het acroniem 'Hiddinks favourite' ( Guus hiddink is voormalig bondscoach van Zuid-Korea en een icoon en ere burger van Seoul). Het was leuk om te zien hoe de Koreanen de worst in de hutspot doopte en zo langzaam de pan leeg aten. Het Koreaanse voedsel was erg lekker, erg pittig ook. Gelukkig had ik een week eerder bij een Thai gelogeerd en was ik inmiddels gewend aan een pittige maatlijd.

De avonturen met Jacob waren maar een onderdeel van mijn verblijf in Sydney. Het hoofddoel was het vinden van een auto, iets wat me twee weken eerder niet gelukt was. Toen ik een maand geleden in Sydney aankwam, was ik een leek op het gebied van auto's. Maar na 100 advertenties, 10 testritten, een keuring, gesprekken met mijn broer en bezoekjes aan garages en dealers was ik inmiddels in staat om de goede auto's van de slechte te onderscheiden, de waarde van een auto in te schatten en de eerlijke verkopers van de leugenaars te onderscheiden. Het koste me nu slecht een 2 dagen om de ideale auto te vinden: een rode Ford station wagen uit 1998. Alles leek goed te zijn en omdat ik hem bij een dealer kocht zat er een garantieverzekering bij. Na het weekend heb ik de auto opgehaald, de auto werd in contanten betaald. Na 4 jaar autorijden had ik mijn eerste auto, geen BMW of Jeep zoals ik ooit wilde, maar een Ford Falcon Forte.

Het avontuur kon beginnen en ik ben dezelfde dag richting het zuiden gereden om de bijzondere rotsformaties langs de kust te bewonderen. De meest indrukwekkende rots was er een waarvan de vele gaten een raster hadden gevormd, hierdoor leek het alsof de rots was opgebouwd uit doodskoppen. Duizenden doodskoppen die mij aanstaarde en je het gevoel gaven dat ik de volgende zou zijn die in de 'wall of dead' plaat mag nemen. Na de avonturen in aan de kust trok ik door naar Kangaroo Valley, een plaats waar de oudste brug van Australie te zien is en ik hoopte voor de eerste keer een kangaroo te spotten. Na het opzetten van mijn tentje keek ik in de vallei en bedacht dat dit een fijne plek was voor kangaroos om te leven, toen ik nog eens goed keek zag ik honderden meters van mij vandaan twee ruggen boven het gras uithoppen. Een onwerkelijk beeld hoe de kangaroos zich voortbewegen. Ik kon begrijpen hoe verbaasd de eerste Engelsen waren toen zij 250 jaar geleden voor het eerst een kangaroo zagen.

Ik wilde graag in de avond naar een open veld lopen in de hoop een kangaroo van dichtbij te zien en als ik geluk had misschien ook wel een wombat. De avondwandeling was indrukwekkend, een echidna (de plaatselijke egel) kwam het bos uitstrompelen, mijn richting uit en rolde zich op een halve meter van mij vandaan tot een stekelige bal om vervolgens weer uit te rollen en verder te snuffelen in de berm. Toen ik op het open veld aankwam was het eerste wat ik zag 4 kangaroos, even staarde ze me aan en draaide snel om het bos in. Toen ik verder keek zag ik daar ook de wombat, een beest wat iets weg heeft van een koala. Ik kon hem tot 2 meter benaderen tot dat hij weg strompelde toen ik te dichtbij kwam. Toen ik 2 uur later terugkwam van de wandeling op de camping bleek echter dat er inmiddels meer wombats aanwezig waren dan mensen en er zelfs een kangaroo door het gras sprong. Ik wist dat ik voortaan geen twee uur hoefde te wandelen om het wild life te bewonderen.

De volgende dag belde ik Shaun, de brandweerman uit Katoomba, om hem te vragen of de brandweer training die voor de volgende dag gepland stond nog door zou gaan. Dat was het geval en zo reed ik de volgende dag terug naar de Blue Mountains om terug te keren naar het hostel waar ik me zo vermaakt had en om de brandweertraining bij te wonen. In het Hostel was weinig veranderd, Malcolm sleet zijn uren nog steeds met poulen en het verzamelen van handtekeningen van jonge reizigers en Tony hing nog altijd op de bank. Het was goed om weer thuis te zijn.

De brandweer training was een leuk avontuur, ook ik heb plaats mogen nemen achter de slang en gevoeld met wat een kracht het water er uit kan spuiten. Na de training besloot ik nog wat langer in Katoomba te blijven om ook wat van het lokale leven te zien. Je leert de mensen in het hostel beter kennen en langzaam maar zeker begin je je te realiseren dat bij iedereen die hier verblijft toch wel een steekje los zit. Zo is Warren, een Australier waar ik de kamer ooit mee deelde, net terug uit de gevangenis. Hij zat na een gewapende overval 15 jaar vast. Shaun is pas 21 maar heeft al een paar zelfmoordpogingen en een leven als dakloze achter de rug. Ondanks dit trok ik veel op met Shaun de laatste dagen samen maakte we bos wandelingen, gingen we uit, kookten we gezamelijk en vielen zelfs voor dezelfde vrouw, een Vietnamese schone die twee straten verderop woont. Shaun is inmiddels een 'brother' en Malcolm, met zijn leeftijd en wijsheid, voelt toch wel als een vader.