Sydney is een boeiende stad, maar zoals elke stad die je bezoekt heb je het meeste na drir dagen wel gezien. Na dertien dagen Sydney was ik toe aan wat nieuwe avonturen en besloot ik dat het tijd was om wat meer van de natuur te zien. inmiddels was goed bevriend geraakt met Tamlin, een britse tiener die ik ooit op straat aan sprak omdat ik op zoek was naar een Slijter. Een week later zat ik naast hem in de auto op weg naar Kuring gai national park waar het avontuur kon gaan beginnen. We hadden samen al een voorproefje gehad in het natuur historisch museum en hadden grote verwachtingen van de Australische natuur.

Bij het binnenlopen van het bos was het eerste wat ons opviel was dat bijna de helft van alle bomen onder de brandwonden zit. De bosbranden zijn hier meer regel dan uitzondering, al sinds duizenden jaren. De twee boomsoorten die in Australie groeien; de Eucalyptus en de Gomboom hebben zich prima aangepast aan de bosbranden, zijn in staat ze te overleven en hebben zelfs de bosbranden nodig voor de verspreiding van hun zaden. Al snel raakte we gewend aan de verbrande bomen en ging onze aandacht uit naar krijsende kakatoes, de mangrovebossen en de hoop een dodelijke brown snake of funnelweb spin te spotten. Geen van beiden liet zich zien en ik nam aan dat wildlife in Australie niet zo spectaculair is als in de David Attenborough natuur documentaires.

Toch had ik het mis. Op de terugweg stopte Tamlin me toen hij iets in de bosjes hoorde ritsellen. Tot onze grote verbazing kwam er een Monitor varaan van meer dan 1,5 meter tevoorschijn. Stijf van verbazing bleven we het beest aanstaren. De varaan leek niet erg onder de indruk van onze aanwezigheid, liep onze riching uit en passeerde ons op een meter afstand om vervolgens de boom in te kruipen en nog even van de zon te genieten tot die onder zou gaan. Het was zo fascinerend om te zien dat we nog een kwartier naar het beest hebben staan staren voordat we besloten terug te keren naar de auto.

De volgende dag vertrok ik om de blue mountains te bezoeken. Een gigantische gebied met valleien opgevuld met Eucalyptus bomen die samen een blauwe gloed over de vallei verspreiden. Ik arriveerde in een hostel in het plaatsje Katoomba en ben dezelfde dag voor een korte wandeling een klif afgedaald om te zien hoe het onder de bomen was. het dalen en stijgen moet nogal letterlijk genomen worden. Er is in de meeste gevallen een trap met gemiddeld duizend treden die je naar beneden brengt, behoorlijk uiputtend als je dit voor het eerst doet. Het bos deed me denken aan een oerwoud; varens, smalle paden, vogel geluiden het was een prachtig aanzicht en een bijzondere ervaring.
De volgende dag besloot ik lange wandeling te maken, een bejaard koppel was zo vriendelijk om me bij de trap die je de vallei in leidt af te zetten. Toen ik hen hartelijk bedankte kreeg ik een biljet in mijn handen gedrukt van een miljoen dollar. het was geen echt biljet maar bevatte een christelijke waarschuwing die zei dat degene die niet trouw was aan god toch echt in de hel zou belanden. Ondanks mijn ongelovigheid was het bos toch echt hemels. Ik meerdere malen een Liervogel gespot. Een vogel die zijn faam dankt aan een BBC opname waarin hij een serie geluiden produceert die niet van echt te onderscheiden is, een kettingzaag en foto camera. (Zie de video hier http://www.youtube.com/watch?v=VjE0Kdfos4Y)

De dag erna besloot ik een tocht te maken waarin wat watervallen verstopt waren. Ik maakte me weinig zorgen om de veiligheid aangezien ik mijn EHBO cursus had afgerond en ik een mobiele telefoon bij me had. Na twee uur lopen ontdekte ik dat ik geen bereik had in het bos en begon me toch zorgen te maken over mijn eigen veiligheid (aangezien ik alleen door de bossen dwaal). Met mijn aandacht bij alle doemscenarios schrok ik me rot toen er nog geen 50 cm voor me voeten een hagedis van een halve meter over het pad schoot. Ik was blij dat het maar een hagedis was en geen gifslang. Even later ontmoette ik Ned en Phil, twee Australiers die een dagje vrij hadden genomen om hier te wandelen. Gelukkig kon ik hen vergezellen en maakte ik me weinig zorgen meer, 'safety comes with numbers' zei David Attenborough ooit.

De avonden in Katoomba verblijf ik in het hostel en speel ik een potje biljart met mannen van een jaar of vijftig die in het hostel wonen. Stuk voor stuk zijn het unieke figuren. Zo heb je Roy, een Nieuw Zeelander die een appartement in katoomba had maar het toch makkelijker vond om in het hostel te gaan wonen aangezien hij dan niet zelf de was hoeft te doen en de keuken en het bed voor hem wordt schoongemaakt. Dan heb je Malcolm, een zestig jarige Australier die sinds kort een wit vest heeft gekocht die hij vol wil laten signeren met handtekingen van jonge vrouwelijke reizigers. Maar klap op de vuurpijl is toch wel Tony, een Polinesier die zich iedere dag in zijn monteurs overal heist om vervolgens op de bank te zitten, een potje te poolen, een sigaretje te roken, een beetje op de piano spelen en uiteindelijk weer op de bank neer te ploffen. Ondanks dat we allemaal onze eigen dagbesteding hebben, is er een ding dat we gemeen hebben, we vermaken ons kostelijk in dit hostel. Wat een leven!