Het avontuur begint. Op 24 September stond ik op Brussel airport om naar Abu Dhabi te vliegen en van daaruit het vliegtuig naar Sydney te nemen.Normaal gesproken heb ik weinig moeite met het nemen van afscheid, maar mijn ouders achter laten met tranen in hun ogen is toch wat anders. Ook ik voelde een traan over mijn wang rollen bij het afscheid. Nooit in mijn leven ben ik zolang van huis geweest. Nooit in mijn leven ben ik zo ver weg geweest van mijn familie en vrienden.

Twintigminuten later zat ikin het vliegtuig en 6 uur later arriveerde ik in Abu Dhabi. Het vliegveld van ABu Dhabi was mooi aangekleed met een netwerk van rode blauwe en groene tegels. Abu Dhabi is onderdeel van de Verenigde Arabische emiraten, na dat het land besloot om de om de belasting op vastgoed af te schaffen sprongen de wolkenkrabbers als paddestoelen uit de grond wat uiteindelijk resluteerte in een fascinerende skyline. Ik keek er naar uit om vanaf het vliegveld de skyline te zien, maar het mocht niet baten, zover als mijn oog rijkte zag ik een lege woestijn.

Een paar uur later zat ik in het vliegtuig. Een 14 uur durende vlucht is lang, maar omzeven uur 's ochtends arriveerde ik eindelijk in Sydney. Zoals ik had verwacht had ik geen Jetleg. De afgelopen jaren heb ik verscheidene slaap experimenten gedaan om het dagelijks aantal uren slaap te verminderen. Geen van alle experimenten werd ooit een succes, maar het heeft me wel geleerd om met een beperkt aantal uren slaap een aantal dagen te kunnen overleven. Ik had zelfs energie genoeg om na aankomsteen potje voetbal te kunnenspelen met wat andere jongeren die in het hostel verbleven.

In Sydeny verblijf ik in een hostel dat is gevestigd in een nogal alternatieve buurt. Hier kom je de vreemdste mensen tegen. Om je een beeld te geven... zo liep er een man voor me met dreadlocks waarvan de uiteinden over de grond sleepte enzag ik een kapper die kaal geschorenwas en zijn schedel volledig met tattoo's had bedekt. Maar baas boven baas was een man in een scootmobiel. De scootmobiel was geverfd in heavy metal kleuren en bedekt met Nazi logo's, daarnaast was zijn rijtuig aangekleed met twee grote speakers waaruit uiteraard heavy metal muziek pompte. Voor mij was dit alles nogal verbazingweeked. Maar in Australie lijkt er nogal een dunne lijn te zijn tussen vreemd en normaal. En dat is een van de redenen dat ik van dit land begin te houden.

In het hostel waar ik verblijf zijn er weinig reizigers zoals ik. Het overgrote deel is Europees en heeft een baan(tje) in Sydney. Zij slapen in een hostel omdat dit nou eenmaal goedkoper is dan het huren van een appartement (Sydney is nogal een prijzige stad!). De meeste vrienden die ik hier heb zijn Nederelands. In 4 dagen heb ik hier meer Nederlanders leren kennen als de afgelopen 2 jaar in den Haag. Een ander groepje waar ik graag mee om ga is de bende van John en Jumbo. John is een 50 jarige Australier uit Adelaide die met Jumbo en 2 anderen maten van zijn leeftijd op eendrink vakantie is in Sydney. Tot dus ver is er nog geen nacht geweest waarin ik ze in nuchtere toestand heb aangetroffen.

Dinsdag belde een belgische vriend die ik in het vliegtuig heb leren kennen, mij om mee te gaan surfen. Nadat we een ferry naar een kaap genaamd Manly hadden genomen, hadden wetwee boards gehuurd. De eigenaar van het strand tentje was een surfdude die nogal lui overkwam. Bij het kiezen van een wetsuite lukte het me niet om de juiste maat te vinden. Ik vroeg om hulp aan de eigenaar die zich vanuit zijn stoel omdraaide en zij dat ik wat meer ophet linkerrekmoest zoeken. vervolgens verzocht hij me een wetsuit (die niet eens van mij was!) te verplaatsen naar een ander rek. Ik was verbaasd over zijn luiheid tot dat mijn belgische vriend zei: 'Zag je zijn benen? Hij was volledig gehandicapt' De arme man kon nauwelijks lopen, gelukkig dat ik mijn mond maar had gehouden tijdens het wetsuit passen. Uiteindelijk konden we twee uur lang geniet van het surfen. De golven waren nogal al laag en de zee was rustig. Je kon de verveling zien in de ogen van de ervaren surfers, maar voor een beginner zoals ik was het perfect.

Op woensdag heb ik deelgenomen aan een EHBO cursus. Makkelijk was het niet om het Australische accent van de trainer te begrijpen. Maar uiteindelijk ben ik geslaagd en ontvang ik over een paar weken mijn diploma. Deze dag was ik omringd door Australiers en ik realiseerde me hoe vriendelijk en geintereseerd ze zijn. Alex, samen met mij de jongste deelnemer, nodigde me uit voor een huisfeestje aankomend weekend en Nada, een dame waar het goed mee klikte, gaf mij haar voedsel pakket zodat ik op de terugweg nog wat te eten had, ze betaalde zelfs mijn friet tijdens de lunch! Ik hou avn dit land, ik hou van Syndey en de mensen die hier wonen.